ΚΟΙΝΩΝΙΑ 1’ 16.01.21 15:37 Ευγενία Λουπάκη
Σκέψου πριν ξεστομίσεις «γιατί δεν μίλησε τότε;»
Σκέψου να σ’ έλεγαν Σοφία, αλλά όχι Μπεκατώρου. Σκέψου να σ’ έλεγαν Σοφία αλλά να μην ήσουν χρυσή Ολυμπιονίκης ευγενούς αθλήματος. Σκέψου να σ’ έλεγαν Σοφία και να ήσουν σερβιτόρα, ταμίας στο σούπερ μάρκετ, εργάτρια στο κονσερβάδικο, υπάλληλος στο παπουτσάδικο, νεαρά δημοσιογράφος.
Συνέχεια
Επειδή ο άνθρωπος ρέπει στην αμεριμνησία και τη νωθρότητα, συνεχώς αναβάλλει τις σοβαρές αποφάσεις του, τις βαθιές τίμιες εκτιμήσεις του, την αυτοκριτική και τους απολογισμούς του, για τότε που δε γίνεται πια να τις απωθήσει. Γιατί έρχεται ένας καιρός, ευτυχώς, που οι εκτιμήσεις τούτες, οι απολογισμοί, οι αυτοκριτι
Συνέχεια20 Ιανουαρίου 2020
Ένας διακεκριμένος ψυχίατρος αναζητεί την υπέρβαση του θανάτου στον έρωτα, εξηγεί γιατί η ελευθερία κρύβεται στις δεσμευτικές συντροφικές σχέσεις, επανανοηματοδοτεί την πατρότητα, ενώ αποτινάσσει τη δικτατορία των πέντε πρώτων χρόνων της ζωής μας.
Συνέντευξη του Δημήτρη Καραγιάννη στον Σπύρο Ζωνάκη
του Σταύρου Δάγλα
Την πρώτη εβδομάδα του Οκτώβρη του 2020 εκάλεσα τον καλό συγχωριανό μου τον Νίτσα τον Ταρία στην αυλή μου, να πιούμε έναν καφέ και με την ευκαιρία αυτή να μου πει ότι στιχάκια θυμόνταν από το τραγούδι των ψαράδων, την βόα, που κάποιος του πληρώματος μιας βάρκας ετραγουδούσε όταν τραβούσαν κουπί, για να τους εμψυχώνει με τους έξυπνα αυτοσχεδιασμένους στίχους του, αλλά και να τους συγχρονίζει.
ΣυνέχειαΙΡΛΑΝΔΕΖΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ…
ΒΡΕΣ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΕΙΣ…..
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ.
ΒΡΕΣ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ…..
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΔΥΝΑMΗΣ.
ΒΡΕΣ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙΣ….
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΠΑΝΤΟΤΙΝΗΣ ΝΙΟΤΗΣ.
ΒΡΕΣ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ….
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΕΛΙΟ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ.
ΒΡΕΣ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΦΙΛΟΥΣ….
ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ.
ΒΡΕΣ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΤΕΙΣ….
ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΠΟΡΕΥΕΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ.
ΒΡΕΣ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΗΘΕΙΣ….
ΩΔΗ στην ΝΥΧΤΑ*
Σήμερα είναι η πιο Μεγάλη Νύχτα
του Χρόνου*
Και μέχρι τις 24 Δεκεμβρίου
διανύουμε το πιο βαθύ σκοτάδι
της Χρονιάς*
Συνέχεια«Κάνει μια ψύχρα απόψε που με αρρωσταίνει¨
Χθες Σάββατο 19/12/2020.ώρα 2μ.μ πήγαμε πάλι μαζί στην Μισοή, στον δρόμο που περπατάγαμε από τα φοιτητικά μας χρόνια. Μόνο που τώρα είχε μια διαφορά. Εσύ πήγαινες μπροστά ανθοστολισμένη κι εγώ ακολουθούσα με το κεφάλι σκυφτό προσπαθώντας να κρύψω την οδύνη μου πίσω από τη μάσκα του κορονοϊού. Εσύ έμεινες στην άκρη του δρόμου μόνη, κι εγώ γύρισα μόνη να αναζητώ τη μορφή σου μέσα στα λιόδεντρα, πάνω στις πέτρες που καθόμαστε να ονειρευτούμε, να σχολιάσουμε, να τσακωθούμε για τα πολιτικά ή να απαγκιάσουμε τις κουρασμένες μας ψυχές.
Συνέχεια
Σήμερα είναι Κυριακή.Στολίζουμε το σπίτι και στολιζόμαστε.
Ανοίγουμε τα παράθυρα να μπει φως και παίρνουμε βαθιές ανάσες.
Βγάζουμε τις πυτζάμες που έχουν γίνει δεύτερο δέρμα μας και ντυνόμαστε όπως όταν πηγαίναμε ραντεβού ή εκκλησία.
Συνέχεια
«Δεν πουλώ ύφος, στυλ, λογοτεχνία. Δεν γράφω διηγήματα. Καταθέτω γεγονότα και συμπτώματα της εποχής που ζω. Όλα όσα γράφω συνέβησαν. Σε μένα ή σε άλλους. Χρόνια τώρα σπαταλιέμαι, παρακολουθώντας όλα κι όλους.
Συνέχεια
Γιάννης Γαΐτης (1923-1984) – Ανθρωπάκια
Τα ανθρωπάκια. Άνθρωποι χωρίς πρόσωπο. Χωρίς κίνηση. Χωρίς χρώμα. Χωρίς ζωή. Όλα μεταξύ τους ίδια κι απαράλλαχτα. Κοιτάζουν με απάθεια προς την ίδια κατεύθυνση, σαν υπνωτισμένα από μία αόρατη οθόνη.
Συνέχεια